Het belang van een handgeschraapt bed voor precisiewerktuigmachines

Waarom moeten precisiewerktuigmachines met de hand worden geschraapt?

Schrapen is een zeer uitdagende techniek die houtsnijwerk in complexiteit overtreft. Het dient als de fundamentele basis voor precisiegereedschapsfuncties door een nauwkeurige oppervlakteafwerking te garanderen. Schrapen elimineert onze afhankelijkheid van andere werktuigmachines en kan afwijkingen veroorzaakt door klemkracht en warmte-energie effectief verwijderen.

Geschraapte rails zijn minder gevoelig voor slijtage, vooral vanwege hun superieure smerende werking. Een schraaptechnicus moet goed thuis zijn in een verscheidenheid aan technieken, maar zijn expertise kan alleen worden aangescherpt door praktische ervaring, waardoor hij het precieze en soepele gevoel kan bereiken dat nodig is.

Schrapen is een ingewikkelde en uitdagende techniek waarbij metaal van een oppervlak wordt verwijderd. Het is een fundamenteel proces dat wordt gebruikt bij precisiegereedschapsfuncties en zorgt voor een nauwkeurige oppervlakteafwerking. Schrapen elimineert de noodzaak voor andere werktuigmachines en kan op efficiënte wijze afwijkingen verwijderen die worden veroorzaakt door klemkracht en warmte-energie.

Rails die zijn geschraapt, vertonen verbeterde smeereigenschappen, wat resulteert in minder slijtage. Om een ​​bekwame schraaptechnicus te worden, is een diepgaand begrip van verschillende technieken vereist, die alleen kunnen worden aangescherpt door praktische ervaring. Het stelt hen in staat het precieze en soepele gevoel te bereiken dat nodig is voor optimale prestaties. Als je langs een fabriek voor werktuigmachines loopt en de technici met de hand ziet schrapen en slijpen, vraag je je af: “Kunnen ze de huidige machinaal bewerkte oppervlakken echt verbeteren door te schrapen en te slijpen?” (Mensen zullen Is het krachtiger dan een machine?)”

Als je het puur over het uiterlijk hebt, dan is ons antwoord “nee”, mooier maken we het niet, maar waarom krabben? Daar zijn uiteraard redenen voor, en één daarvan is de menselijke factor: het doel van een werktuigmachine is om andere werktuigmachines te maken, maar het kan een product nooit nauwkeuriger repliceren dan het origineel. Daarom moeten we, als we een machine willen maken die nauwkeuriger is dan de originele machine, een nieuw startpunt hebben, dat wil zeggen, we moeten beginnen met menselijke inspanningen. In dit geval hebben menselijke inspanningen betrekking op het met de hand schrapen en malen.

Schrapen en slijpen is geen “uit de vrije hand” of “uit de vrije hand” bewerking. Het is eigenlijk een kopieermethode die de matrix bijna perfect repliceert. Deze matrix is ​​een standaard vlak en wordt eveneens met de hand gemaakt.

Hoewel schrapen en slijpen zwaar en arbeidsintensief is, is het een vaardigheid (een techniek op kunstniveau); het kan moeilijker zijn om een ​​meester in het schrapen en slijpen op te leiden dan een meester in houtsnijwerk. Er zijn niet veel boeken op de markt die dit onderwerp bespreken. Er is met name minder informatie over “waarom schrapen noodzakelijk is”. Dit is misschien de reden waarom schrapen als een kunst wordt beschouwd.

Tijdens het productieproces is het van cruciaal belang om de nauwkeurigheid van de geproduceerde oppervlakken te behouden. De methode die wordt gebruikt om deze nauwkeurigheid te bereiken is van cruciaal belang, omdat deze rechtstreeks van invloed is op de kwaliteit van het eindproduct. Als een fabrikant er bijvoorbeeld voor kiest om met een slijpmachine te slijpen in plaats van te schrapen, moeten de rails op de ‘ouder’-slijpmachine nauwkeuriger zijn dan die op een nieuwe slijpmachine.

De vraag rijst dan: waar kwam de nauwkeurigheid van de eerste machines vandaan? Het moet afkomstig zijn van een nauwkeurigere machine of gebaseerd zijn op een andere methode om een ​​echt vlak oppervlak te produceren, of misschien gekopieerd van een reeds goed uitgevoerd vlak oppervlak.

Om het concept van het creëren van oppervlakken te illustreren, kunnen we drie methoden gebruiken om cirkels te tekenen. Hoewel cirkels lijnen zijn en geen oppervlakken, kunnen ze het idee helpen verklaren. Een ervaren vakman kan met een gewoon kompas een perfecte cirkel tekenen. Als ze echter een potlood langs een gat in een plastic sjabloon trekken, zullen ze alle onnauwkeurigheden in het gat repliceren. Als ze deze uit de vrije hand proberen te tekenen, hangt de nauwkeurigheid van de cirkel af van hun beperkte vaardigheden.

Als een fabrikant besluit om met een slijpmachine te slijpen in plaats van te schrapen, moeten de rails op zijn “ouder” slijpmachine nauwkeuriger zijn dan op een nieuwe slijpmachine.

Dus waar kwam de nauwkeurigheid van de eerste machines vandaan?

Het moet afkomstig zijn van een nauwkeurigere machine of gebaseerd zijn op een andere methode om een ​​echt vlak oppervlak te produceren, of misschien gekopieerd van een reeds goed uitgevoerd vlak oppervlak.

We kunnen drie methoden gebruiken om cirkels te tekenen om het creatieproces van oppervlakken te illustreren (hoewel cirkels lijnen zijn en geen oppervlakken, kunnen ze worden aangehaald om het concept te illustreren). Een vakman kan met een gewoon kompas een perfecte cirkel tekenen; als hij een potlood langs een gat in een plastic sjabloon trekt, zal hij alle onnauwkeurigheden in het gat repliceren; als hij het uit de vrije hand tekent, hangt de nauwkeurigheid van de cirkel af van zijn beperkte vaardigheden.

In theorie kan een perfect vlak oppervlak worden geproduceerd door afwisselende wrijving (leppen) van drie oppervlakken. Laten we het voor de eenvoud illustreren met drie rotsen, elk met een redelijk vlak oppervlak. Als je deze drie oppervlakken afwisselend in willekeurige volgorde wrijft, slijp je de drie oppervlakken steeds gladder. Als je slechts twee stenen tegen elkaar wrijft, krijg je een parend paar van één bult en één bult. In de praktijk zal naast het gebruik van scrapen in plaats van lapping (Lapping) ook een duidelijke koppelvolgorde worden gevolgd. Schraapmeesters gebruiken deze regel over het algemeen om de standaardmal (rechte maat of vlakke plaat) te maken die ze willen gebruiken.

Bij gebruik zal de schrapermaster eerst de kleurontwikkelaar op de standaardmal aanbrengen en deze vervolgens over het oppervlak van het werkstuk schuiven om de gebieden zichtbaar te maken die moeten worden afgeschraapt. Hij blijft deze actie herhalen, en het oppervlak van het werkstuk zal steeds dichter bij de standaardmal komen, en uiteindelijk kan hij het werk dat hetzelfde is als de standaardmal perfect kopiëren.

Gietstukken die moeten worden afgewerkt, worden over het algemeen iets groter gefreesd dan de uiteindelijke maat, en vervolgens voor een warmtebehandeling gestuurd om de restdruk te verminderen. Vervolgens worden de gietstukken onderworpen aan een oppervlakteafwerking voordat ze worden geschraapt. Hoewel het schraapproces een aanzienlijke hoeveelheid tijd, arbeid en kosten vergt, kan het de behoefte aan hoogwaardige apparatuur vervangen, waaraan een flink prijskaartje hangt. Als er geen gebruik wordt gemaakt van schrapen, moet het werkstuk worden afgewerkt met een dure, uiterst nauwkeurige machine, of moet het een kostbaar reparatieproces ondergaan.

Bij het afwerken van onderdelen, met name grote gietstukken, is het gebruik van zwaartekrachtklemmingen vaak noodzakelijk. De klemkracht kan, wanneer de bewerking een paar duizendsten van hoge nauwkeurigheid bereikt, echter vervorming van het werkstuk veroorzaken, waardoor de nauwkeurigheid van het werkstuk in gevaar komt na het loslaten van de klemkracht. Bovendien kan de tijdens de bewerking gegenereerde warmte ook vervorming van het werkstuk veroorzaken. Schrapen, met zijn voordelen, komt in dergelijke scenario's van pas. Er is geen klemkracht en de warmte die wordt gegenereerd door het schrapen is vrijwel te verwaarlozen. Grote werkstukken worden op drie punten ondersteund om te garanderen dat ze niet vervormen door hun gewicht.

Wanneer het schraapspoor van de werktuigmachine versleten raakt, kan dit opnieuw worden gecorrigeerd door te schrapen. Dit is een aanzienlijk voordeel vergeleken met het alternatief waarbij de machine wordt weggegooid of naar de fabriek wordt gestuurd voor demontage en herverwerking. Het onderhoudspersoneel van de fabriek of lokale experts kunnen de schraap- en slijpwerkzaamheden uitvoeren.

In sommige gevallen kunnen handmatig schrapen en elektrisch schrapen worden gebruiktom de uiteindelijke vereiste geometrische nauwkeurigheid te bereiken. Een ervaren schraapmeester kan dit soort correcties in verrassend korte tijd voltooien. Hoewel deze methode bekwame technologie vereist, is deze kosteneffectiever dan het verwerken van een groot aantal onderdelen om zeer nauwkeurig te zijn, of het maken van betrouwbare of aanpasbare ontwerpen om uitlijningsfouten te voorkomen. Het is echter belangrijk op te merken dat deze oplossing niet mag worden gebruikt als een benadering om significante uitlijningsfouten te corrigeren, aangezien dit niet het oorspronkelijke doel was.

Verbetering van de smering

Bij het productieproces van gietstukken vereist de afwerking het frezen van de gietstukken tot iets groter dan hun uiteindelijke maat, gevolgd door een warmtebehandeling om de restdruk weg te nemen. Gietstukken worden vervolgens onderworpen aan oppervlakteafwerking, slijpen en schrapen. Hoewel het schraapproces tijdrovend en duur is, kan het de behoefte aan hoogwaardige apparatuur, waaraan een flink prijskaartje hangt, vervangen. Zonder schrapen vereist het afwerken van het werkstuk een dure, uiterst nauwkeurige machine of een kostbaar reparatieproces.

Bij het afwerken van onderdelen, vooral grote gietstukken, zijn vaak zwaartekrachtklemacties vereist. De klemkracht kan echter vervorming van het werkstuk veroorzaken, waardoor de nauwkeurigheid na het loslaten van de klemkracht in gevaar komt. Schrapen is in dergelijke scenario's handig, omdat er geen klemkracht is en de warmte die door het schrapen wordt gegenereerd vrijwel te verwaarlozen is. Grote werkstukken worden op drie punten ondersteund om vervorming door hun gewicht te voorkomen.

Wanneer het schraapspoor van de werktuigmachine versleten raakt, kan dit opnieuw worden gecorrigeerd door te schrapen, wat kosteneffectiever is dan het weggooien van de machine of het naar de fabriek sturen voor demontage en herverwerking. Handmatig en elektrisch schrapen kan worden gebruikt om de uiteindelijke vereiste geometrische nauwkeurigheid te bereiken. Hoewel deze methode bekwame technologie vereist, is deze kosteneffectiever dan het verwerken van een groot aantalmachinale onderdelenom zeer nauwkeurig te zijn of om betrouwbare of aanpasbare ontwerpen te maken om uitlijningsfouten te voorkomen. Het is echter belangrijk op te merken dat deze oplossing niet mag worden gebruikt om significante uitlijningsfouten te corrigeren, aangezien dit niet het oorspronkelijke doel was. Verbetering van de smering

Uit praktijkervaring is gebleken dat het schrapen van rails de wrijving kan verminderen door een betere smering, maar er bestaat geen consensus over het waarom. De meest voorkomende mening is dat geschraapte lage plekken (of meer specifiek, uitgeholde kuiltjes, extra oliezakjes voor smering) veel kleine oliezakjes opleveren, die worden geabsorbeerd door de vele kleine omliggende hoge plekken. Schraap het eruit.

Een andere manier om het logisch te zeggen is dat we hierdoor continu een oliefilm kunnen behouden waarop de bewegende delen drijven, wat het doel is van alle smering. De belangrijkste reden waarom dit gebeurt is dat deze onregelmatige oliezakken veel ruimte vormen voor olie om te blijven, waardoor het moeilijk wordt voor de olie om gemakkelijk te ontsnappen. De ideale situatie voor smering is het in stand houden van een oliefilm tussen twee perfect gladde oppervlakken, maar dan heb je te maken met het voorkomen dat de olie ontsnapt, of moet je deze zo snel mogelijk bijvullen. (Of er nu wel of geen krassen op het baanoppervlak zitten, oliegroeven worden meestal gemaakt om de olieverdeling te vergemakkelijken).

Een dergelijke verklaring zou mensen doen twijfelen aan het effect van het contactoppervlak. Krabben verkleint het contactoppervlak, maar zorgt voor een gelijkmatige verdeling, en verdeling is het belangrijkste. Hoe vlakker de twee bijpassende oppervlakken, hoe gelijkmatiger de contactgebieden zullen zijn. Maar er bestaat een principe in de mechanica dat ‘wrijving niets te maken heeft met oppervlakte’. Deze zin betekent dat, ongeacht of het contactoppervlak 10 of 100 vierkante inch is, dezelfde kracht nodig is om de werkbank te verplaatsen. (Slijtage is een andere zaak. Hoe kleiner het gebied onder dezelfde belasting, hoe sneller de slijtage.)

Het punt dat ik wil maken is dat wat we zoeken een betere smering is, en niet meer of minder contactoppervlak. Als de smering onberispelijk is, zal het baanoppervlak nooit verslijten. Als een tafel moeite heeft met bewegen omdat deze verslijt, kan dit te maken hebben met de smering en niet met het contactgebied.

Hoe gebeurt het schrapen? ​

Voordat u de hoge punten vindt die moeten worden afgeschraapt, brengt u eerst de kleurontwikkelaar aan op de standaardmal (vlakke plaat of rechte mal bij het schrapen van V-vormige rails) en plaatst u vervolgens de kleurontwikkelaar op de standaardmal. Door over het te scheppen baanoppervlak te wrijven, wordt de kleurontwikkelaar overgebracht naar de hoge punten van het baanoppervlak, waarna een speciaal schraapgereedschap wordt gebruikt om de hoge punten van de kleurontwikkeling te verwijderen. Deze actie moet worden herhaald totdat het baanoppervlak een uniforme overdracht vertoont.

Natuurlijk moet een schraapmeester verschillende technieken kennen. Laat ik het hier over twee ervan hebben:

Bij het productieproces van gietstukken vereist de afwerking dat de gietstukken iets groter worden gefreesd dan hun uiteindelijke maat, gevolgd door een warmtebehandeling om de restdruk vrij te geven. De gietstukken worden vervolgens onderworpen aan oppervlakteafwerking, slijpen en schrapen. Hoewel het schraapproces tijdrovend en duur is, kan het de behoefte aan hoogwaardige apparatuur, waaraan een flink prijskaartje hangt, vervangen. Zonder schrapen vereist het afwerken van het werkstuk een dure, uiterst nauwkeurige machine of een kostbaar reparatieproces.

Bij het afwerken van onderdelen, vooral grote gietstukken, zijn vaak zwaartekrachtklemmingen vereist. De klemkracht kan echter vervorming van het werkstuk veroorzaken, waardoor de nauwkeurigheid na het loslaten van de klemkracht in gevaar komt. Schrapen is in dergelijke scenario's handig, omdat er geen klemkracht is en de warmte die door het schrapen wordt gegenereerd vrijwel te verwaarlozen is. Grote werkstukken worden op drie punten ondersteund om vervorming door hun gewicht te voorkomen.

Wanneer het schraapspoor van de werktuigmachine versleten raakt, kan dit opnieuw worden gecorrigeerd door te schrapen, wat kosteneffectiever is dan het weggooien van de machine of het naar de fabriek sturen voor demontage en herverwerking. Handmatig en elektrisch schrapen kan worden gebruikt om de uiteindelijke vereiste geometrische nauwkeurigheid te bereiken. Hoewel deze methode bekwame technologie vereist, is deze kosteneffectiever dan het verwerken van een groot aantalcnc-onderdelenom zeer nauwkeurig te zijn of om betrouwbare of aanpasbare ontwerpen te maken om uitlijningsfouten te voorkomen. Het is echter belangrijk op te merken dat deze oplossing niet mag worden gebruikt om significante uitlijningsfouten te corrigeren, aangezien dit niet het oorspronkelijke doel was.

Uit praktijkervaring is gebleken dat het schrapen van rails de wrijving kan verminderen door een betere smering, maar er bestaat geen consensus over het waarom. De meest voorkomende mening is dat geschraapte lage plekken (of meer specifiek, uitgeholde kuiltjes, extra oliezakjes voor smering) veel kleine oliezakjes opleveren, die worden geabsorbeerd door de vele kleine omliggende hoge plekken. Krassen verkleint het contactoppervlak, maar zorgt voor een gelijkmatige verdeling, en verdeling is het belangrijkste. Hoe vlakker de twee bijpassende oppervlakken, hoe gelijkmatiger de contactgebieden zullen zijn. Maar er bestaat een principe in de mechanica dat ‘wrijving niets te maken heeft met oppervlakte’. Deze zin betekent dat, ongeacht of het contactoppervlak 10 of 100 vierkante inch is, dezelfde kracht nodig is om de werkbank te verplaatsen. (Slijtage is een andere zaak. Hoe kleiner het gebied onder dezelfde belasting, hoe sneller de slijtage.)

Het punt is dat wat we zoeken een betere smering is, en niet meer of minder contactoppervlak. Als de smering onberispelijk is, zal het baanoppervlak nooit verslijten. Als een tafel moeite heeft met bewegen omdat deze verslijt, kan dit te maken hebben met de smering en niet met het contactgebied. Voordat we de kleurontwikkeling doen, gebruiken we meestal een botte vijl om zachtjes over het oppervlak van het werkstuk te wrijven om verwijder de bramen.

Ten tweede: veeg het oppervlak af met een borstel of met uw handen, nooit met een doek. Als u een doek gebruikt om af te vegen, zullen de fijne lijntjes die de doek achterlaat, misleidende vlekken veroorzaken de volgende keer dat u een hoogwaardige kleurontwikkeling uitvoert.

De schraapmeester zelf zal zijn werk controleren door de standaardmal te vergelijken met het baanoppervlak. De inspecteur hoeft de schraapmeester alleen maar te vertellen wanneer hij met het werk moet stoppen, en hij hoeft zich geen zorgen te maken over het schraapproces. (De schraapmeester kan verantwoordelijk zijn voor de kwaliteit van zijn eigen werk)

Vroeger hadden we een reeks normen die dicteerden hoeveel hoge plekken er per vierkante centimeter moesten zijn, en welk percentage van de totale oppervlakte ermee in contact mocht komen; maar we ontdekten dat het controleren van het contactgebied bijna onmogelijk was, en nu gebeurt het allemaal door te schrapen. De meesterslijper bepaalt het aantal punten per vierkante inch. Kortom, schraapmeesters streven over het algemeen naar een norm van 20 tot 30 dots per vierkante inch.

Bij het huidige schraapproces worden voor sommige egalisatiewerkzaamheden elektrische schraapmachines gebruikt. Ze zijn ook een vorm van handmatig schrapen, maar ze kunnen een deel van het inspannende werk elimineren en het schrapwerk minder vermoeiend maken. Er is nog steeds geen vervanging voor het gevoel van handschrapen wanneer u het meest delicate montagewerk doet.

Anebon is afhankelijk van een stevige technische kracht en creëert voortdurend geavanceerde technologieën om aan de vraag te voldoenCNC-metaalbewerking, 5-assig CNC-frezen en gieten van auto's. Alle meningen en suggesties worden zeer op prijs gesteld! De goede samenwerking zou ons beiden kunnen verbeteren tot een betere ontwikkeling!
ODM-fabrikantChina Aangepaste aluminium freesonderdelenen het maken van machineonderdelen. Momenteel zijn de artikelen van Anebon geëxporteerd naar meer dan zestig landen en verschillende regio's, zoals Zuidoost-Azië, Amerika, Afrika, Oost-Europa, Rusland, Canada, enz. Anebon hoopt oprecht breed contact te leggen met alle potentiële klanten zowel in China als de rest van de wereld.